Het waren de eerste woorden / zinnen die ik uitsprak op het grote podium.

Een voorstelling gespeeld door twee personen, geschreven ook door dezelfde twee personen.

Uit een soort voorliefde voor theater en Nederlandse taal, ging ik de uitdaging aan om te schrijven aan een anderhalf uur durende dialoog.

Resultaat: Breekbaar. Ongeveer 500 toeschouwers die verdeeld over 4 avonden luisterden naar een verhaal over de (moeizame) zoektocht naar vriendschap, genegenheid en liefde.

Een jaar later zou ik het opnieuw proberen. Solo dan. Geef de liefde wat ze vraagt, werd een ingetogen voorstelling over een man die te horen krijgt dat zijn vrouw ongeneeslijk ziek is, hun laatste momenten samen en hoe verder te gaan. Alleen of herbeginnen?

Met 'Betty op de radio' bracht ik in een eerste dichtbundel letters samen tot net iets meer dan zinnen.

In beelden, gedachten en herinneringen, wikte ik zorgvuldig de woorden en verhaalde wat had kunnen zijn, nog voor het een herinnering wordt.

De ene keer met een jongensachtige onschuld, dan weer verbitterd of een andere keer net iets te enthousiast, wordt de liefde beschreven, groot en klein geluk, misschien nooit uitgekomen dromen of net dat waar niet over gedroomd durfde te worden. Toegankelijk en herkenbaar.